Żono moja!

Właśnie wróciłam z wakacji i nadszedł czas na powrót do pracy. Nawet na wyjeździe za granicę nie obeszło się bez usłyszenia super popularnego chyba już na całym świecie hicioru "Żono moja". Ta piosenka chyba nigdy nie da mi spokoju...
No ale teraz jest pora na przyszłą żonę, ale już nie "moją". :D

To był mój bardzo ważny pierwszy raz! Oł jee... Kiedy dostałam propozycję uszycia sukni ślubnej, to byłam na prawdę w wielkim szoku! No ale oczywiście, że powiedziałam TAK!
Krawcowa była potrzebna, bo okazało się, że wrocławskie salony sukien ślubnych oferują księżniczkowe, strojne suknie na kole, w których ciężko jest siedzieć na krześle przy stole, nie mówiąc już o wyjściu do toalety;)
Tutaj miało być skromnie, delikatnie i kobieco, ale również efektownie!

Tiulowe suknie w salonach są zazwyczaj bardzo obszerne i bezowate, a na dole koniecznie miał być właśnie tiul. Początkowo planowałyśmy trzy warstwy. Okazało się, że to i tak za dużo, więc z jednej zrezygnowałyśmy. Wierzchnia warstwa ma poprzyklejane przezroczyste termodżety, które w słońcu lub jakimkolwiek innym mocnym świetle pięknie się mienią, wyglądają jak takie iskierki:)
Gorset z siateczkową bluzeczka są zapinane na 32 guziki!
Och jak mnie od tego bolały palce...Listwa, do której przyszywałam guziczki jest mocno usztywniona materiałem gorsetowym, więc przyszywanie perełek zajęło mi trochę czasu i po tej robocie wiedziałam już do czego w praktyce jest potrzebny naparstek ;)
Moje paluszki były czerwone i spuchnięte przez cały dzień, ale mimo wszystko myślę, że warte to było takiego bólu!
Jestem bardzo zadowolona z końcowego efektu, a (jeszcze) Panna Gosia stwierdziła, że suknia jest dokładnie taka jaką sobie wymyśliła!